رُمــــان کَــــده

خواستم بچرخم اما هردوتا بند کفش‌هام زیر پام رفت و تا بفهمم چی شده پام از لبه‌ی پرتگاه به بیرون لیز خورد و با یه جیغ از ته دل پرت شدم.
دست‌هام به سنگ‌ها کشیده شدند اما با این وجود زود اولین چیزی که به دستم رسید و یه شاخه‌ی درخت بود رو گرفتم.
صدای داد رادمان بلند شد: آرام؟
با وحشت به پایین که تعدادی سنگ درحال سقوط بودند نگاه کردم و نفس بریده داد زدم: رادمان؟
با هردو دستم شاخه رو محکم گرفتم.
ثانیه‌ای نگذشت که بالای پرتگاه دیدمش.
نگاهش که بهم افتاد با ترس گفت: محکم شاخه رو بگیر.
بعدم خم شد و دستش‌و دراز کرد.
– سعی کن دستم‌و بگیری.
از ترس داشتم جون می‌کندم و هر لحظه منتظر دیدن عزرائیل بودم.
یه دستم‌و برداشتم که فشار بدی روی اون دستم اومد و شدید درد گرفت.
– بده دستت‌و.
دستم‌و بالا گرفتم اما بهش نرسید.
بغض بدی به گلوم چنگ زد.
با لحنی که انگار درست و حسابی نفس نمی‌کشید گفت: تلاش کن خودت‌و بکشی بالاتر‌.
تا تونستم زور زدم و هم شاخه رو محکم‌تر گرفتم.
با بغض گفتم: دستم نمی‌رسه.
تو نگاهش اشک جمع شده بود.
– تحمل کن برم ببینم طناب توی ماشین هست یا نه.
بعدم سریع بلند شد و رفت.
با اون دستمم شاخه رو گرفتم و سعی کردم پام‌و به جایی گیر بدم.
با بغض چشم‌هام‌و بستم.
هر لحظه بغض بیشتری گلوم‌و به درد میاورد.
خدایا غلط کردم، بخاطر همه گناهام غلط کردم نجاتم بده؛ تو نجاتم بده قول میدم مسلمون خوبی بشم، می‌دونم دربرابر کارهایی که تو برام کردی و چیزهایی که تو بهم دادی من هیچ کاری واست نکردم و به حرف‌هات گوش ندادم، می‌دونم بی‌معرفتی و نامردی کردم ولی تو نجاتم بده.
– نیست.
با صداش سریع چشم‌هام‌و باز کردم.
دستش‌و دراز کرد و سعی کرد بیشتر پایین بیاره.
– بگیر دستم‌و.
دستم‌و به سمتش بردم اما نرسید.
این دفعه بغضم شکست.
– نمیشه رادمان.
با بغض گفت: می‌تونی قربونت برم، می‌تونی.
با گریه گفتم: می‌میرم.
قطره قطره اشک روی گونش چکید و تشر زد: حرف نزن تلاش کن.
دست لرزونم‌و بیشتر کشیدم.
هر لحظه ممکن بود بخاطر یخ زدن و لرزش دست‌هام شاخه رو ول کنم.
سر انگشت‌هام به سر انگشت‌هاش خورد اما یه دفعه صدای ترک برداشتن شاخه بلند شد.
وحشت وجودم‌و پر کرد و بیشتر تلاش کردم.
از درد دست داشتم می‌مردم.
با گریه گفت: بدو خانمم، داری می‌رسی.
اشک چند ثانیه یک بار جلوی دیدم‌و تار می‌کرد.
واسه چند لحظه نگاه پر از اشکم به نگاه ترسیده و لبریز از اشکش گره خورد.
چیزی نمونده بود که دستم‌و بگیره اما با شکستن شاخه دستم بیرون کشیده شد و صدای جیغم با صدای فریادش ترکیب دلخراش و دردناکی‌و ساخت.

#رادمان

برای سومین بار با گریه زجه زدم: آرام؟
و پس بندش صدای هق هق و دادهای مردونم فضا رو پر کرد.
هنوز دستم به امید نجاتش دراز بود اما رفته بود، آرام من رفته بود.
دست‌هام‌و به لبه‌ی پرتگاه گذاشتم و با هق هق بلند گفتم: آرام؟
پایین هیچ اثری ازش نبود.
داشتم جون می‌کندم و حس می‌کردم دارم می‌میرم.
سریع بلند شدم و هراسون به دنبال جایی که بتونم ازش پایین برم به اطراف نگاه کردم.
راهی پیدا نکردم که بدون خاموش کردن آتیش و برداشتن کتری سوار ماشین شدم و بعد از روشن کردنش به سرعت به راه افتادم.
پیدات می‌کنم خانمم، پیدات می‌کنم.
واسه چند لحظه اشک جلوی دیدم‌و گرفت.
اونقدر شدت گریم زیاد بود که اشک‌هام از ته ریشم چکه می‌کرد.
اونقدر رفتم تا بالاخره نزدیک رودخونه دراومدم.
سریع پیاده شدم و با تموم توانم به سمتش دویدم.
نگاهی به بالا انداختم.
تقربیا همون‌جایی بود که بالاش بودیم.
به عقب رفتم و کت‌ روی لباسم‌و درآوردم.
با دو به سمت آب دویدم و داخلش شیرجه زدم که از سردیش نفسم رفت.
زود بالا اومدم و نفس گرفتم و باز به زیر آب رفتم.
مهم نبود که شاید ذات الریه کنم، فقط مهم این بود که زودتر پیداش کنم.
بدون اون نمی‌تونم، حتی یه لحظه هم نمی‌تونم.

#راوی

جاوید نگاهی به ساعت انداخت.
– یکی یه زنگ به رادمان بزنه داره شب می‌شه.
سایمون گوشیش‌و بیرون آورد.
– من میزنم.
بعدم شمارش‌و گرفت.
یه بار، دوبار، سه بار، شش بار اما برنداشت.
نگاه نگران جاوید روش زوم بود.
خواست واسه بار هفتم زنگ بزنه که جان با نگرانی گفت: بوق می‌خوره؟
سری ت داد و باز زنگ زد.
جاوید دست‌هاش‌و محکم به هم قفل کرد.
بیرون از منطقه‌ی کلبش حسابی خطرناک بود، مخصوصا واسه‌ی شب بیرون موندن.
یه روزی این جنگل زن زندگیش‌و ازش گرفته بود و هراس داشت از اینکه بلایی سر رادمانم آورده باشه.
بازم جوابی نداد که اینبار جاوید بی‌تاب شده گفت: بچه‌ها رو بردارید بریم دنبالش.
الیور: یه کم صبر کنیم شاید اومد.
جاوید روی دسته‌ی ویلچرش‌و لمس کرد و به سمت در رفت.
– شب بشه کاری از دستمون برنمیاد؛ زود باشید.

#رادمان

ناامید شده روی سبزه‌ها فرود اومدم‌ و به آب بی‌رحمی که با امواجش خشونت و قاتل بودنش‌و به رخم می‌کشید زل زدم.
اشک‌هام به مرحله‌ای رسیده بودند که بی‌اراده و بی‌صدا می‌ریختند.
نبود، آرام من نبود، پیداش نکردم.
تا تونستم از سطح آب فاصله گرفتم اما به جایی رسیدم که بخاطر جریان تندترش دیگه نتونستم پایین‌تر برم.
از سرما می‌لرزیدم و حس می‌کردم قراره از حال برم.
کاش منم بمیرم؛ بعد تو نمی‌خوام زنده باشم آرامم.
چشم‌هام‌و بستم که بازم صحنه‌ی افتادنش جلوی چشم‌هام رژه رفت.
صداهای بلندی از پشت سرم بلند شد اما اونقدر تو غم خودم غرق شده بودم که نمی‌فهمیدم اصلا چیه.
چشم‌هام‌و باز کردم و مصمم شده به سختی بلند شدم.
بازم باید بگردم، نباید تسلیم بشم.
چند قدم به عقب رفتم و دویدم اما هنوز قدمی برنداشته بودم که یکی بازوم‌و محکم گرفت و به سمت خودش چرخوندم.
دایی سایمون بود.
با چشم‌های گرد شده گفت: داری چی‌کار می‌کنی؟ دیوونه شدی؟ آرام کو؟
چونم از بغض لرزید و دستش‌و به شدت پس زدم.
با گریه گفتم: باید نجاتش بدم.
بازم خواستم بدوم ولی اینبار محکم بازوهام‌و گرفت و با نگرانی گفت: چی شده؟
به پشت سرم اشاره کردم.
– آرام…
اما گریه مانع حرف زدنم شد.
به بدنم نگاه کرد.
– داری مثل بید می‌لرزی پسر! خیسی! بیا بریم توی ماشین.
پسش زدم و با گریه داد زدم: من تا آرام‌و پیدا نکنم هیچ جایی نمیام.
صدای آشنایی از کنارمون بلند شد.
– ‌رادمان؟
بهش نگاه کردم.
لادن بود.
به دایی نگاه کردم و یقش‌و گرفتم.
– دایی تو هم بیا کمک، کمکم کن پیداش کنم، پیداش نکنم می‌میرم، بخدا می‌میرم، به مسیح قسم می‌میرم.
مچ‌هام‌و گرفت و نگران و عصبی گفت: د درست حرف بزن آرام چی شده؟
لادن بهمون رسید و نفس ن گفت: آرام کجاست رادمان؟
دیگه پاهام لرزش بدنم‌و تحمل نکردند که روی زمین فرود اومدم.
چشم‌هام‌و بستم و از ته دل زار زدم.
رو به روم نشستند.
لادن با ترس گفت: رادمان حرف بزن.
لباس خیسم‌و توی مشتم فشردم و فریاد زدم: آرام من رفت، از پرتگاه پرت شد پایین و نتونستم دستش‌و بگیرم و نذارم این اتفاق بیوفته.
صدای تحلیل رفته‌ی لادن بلند شد.
– چی؟ آرام چی؟
بازم جنون‌وار فریاد زدم: منم باید بمیرم، منی که نتونستم عشقم‌و نجات بدم باید بمیرم و لیاقت زندگی ندارم منم…
نفسم رفت که به زمین چنگ زدم.
بازوهام گرفته شد و دایی با ترس گفت: بلند شو باید ببرمت کنار آتیش.
لرزش بدنم از هر لحظه بیشتر شده بود و حتی چشم بسته هم حس می‌کردم سرم داره گیج میره.
با همون لحن گفت: لادن کمکم کن.
زیر بازوهام‌و گرفتند و بلندم کردند اما نتونستم روی دو پا بمونم که سریع محکم‌تر گرفتنم و کشوندنم.

درحالی که به زور نفسم بالا میومد گفتم: باید… آرا… م‌و…
با نگرانی داد زد: همه‌ی افراد رو می‌فرستیم پیداش کنند اما اول تو باید گرم بشی وگرنه تو هم می‌میری‌ احمق.
پاهام به مرحله‌ای رسیده بودند که دیگه روی زمین کشیده می‌شدند و سرمم به پایین افتاده بود.
لادن یه چیزی گفت اما صداش توی گوشم به طور نامفهومی پیچید و بعد از اون سیاهی مطلق!

وای نه ارام بمیره که نمیشه 

رادمانم داغون شد من گریم گرفت چرا اینجوری شد

خداکنه ارام زنده باشه وگرنه رادمان هم میمیره

اجی مریم   اینم مال دیروز

تا فردا باید صبر کنیم ادامه شو بنویسه نویسنده

#رایان

هل کرده و با ترس به محافظش زنگ زدم ولی اونم جواب نداد.
اون صدای گلوله و داد بابا… یا خدا!
به سرعت وارد اتاق شدم و تند لباس‌هام‌و عوض کردم.
نگرانی و دیوونه شدن واسه جواب ندادن نفس کم بود، حالا هم بابا و مامانمم بهش اضافه شدند!
تو جوونی سکته نکنم خوبه.
آماده که شدم از اتاق بیرون اومدم و از پله‌ها پایین رفتم.
با قدم‌های تند به سمت خالد رفتم.
– کلید ماشین‌و بده.
بی‌سوال و جواب بهم دادش که به سمت در دویدم.
وقتی دیدم پشت سرم میاد چرخیدم و گفتم: بمون.
– تنهاتون نمی‌ذارم ارباب، لطفا اصرار نکنید.
سری ت دادم و از خونه بیرون اومدم.
همیشه مطمئن‌ترین و وفادارترین از بین آدمام خالده، واسه همینه که تا الان کلی به خود و خانوادش کمک کردم، یه جورایی دوست خودم می‌دونمش اما نمی‌ذارم بفهمه، اینطور به نظرم بهتره.
سوار ماشین شدم که کنارم نشست.
ماشین‌و روشن کردم و بعد از بیرون اومدن از خونه با سرعت روندم.
موندم چطوری ثابت کنم برادرشم.
با یادآوری عکس‌ها و پیام‌های توی گوشی امیدم‌و به اون‌ها بستم.
***********
با عصبانیت گفتم: فکر می‌کنی خیلی شاخی جوجه نگهبان؟ گفتم باید رادمان‌و ببینم نمی‌فهمی؟
– بازم تکرار می‌کنم، افراد متفرقه و بدون دعوت اجازه‌ی ورود ندارند.
چشم‌هام‌و بستم و دندون‌هام‌و روی هم فشار دادم.
صدای خالد رو کنار گوشم شنیدم.
– می‌خواین ترتیبش‌و بدم؟
سرم‌و به نشونه‌ی نه ت دادم.
نفس عصبی و عمیقی کشیدم و چشم‌هام‌و باز کردم.
– پس بهش زنگ بزن.
با بی‌اعصابی و داد ادامه دادم: اینکار رو که دیگه می‌تونی بکنی!
اخم‌هاش‌و توی هم کشید.
– دلیل نمی‌بینم کمکی بهتون بکنم.
دیگه آتیش گرفتم که دستم‌و به کلتم گرفتم تا برش دارم اما خالد سریع مچم‌و گرفت.
– آروم باشید ارباب، حلش می‌کنم.
بعدم جلو رفت.
به سمت ماشین چرخیدم و لگدی به لاستیکش زدم.
زمزمه کردم: عجب زبون نفهمیه!
خالد: من ازتون خواهش می‌کنم که…
با صدای وایسادن ماشینی حرفش قطع شد و نگاه هممون به سمتش چرخید.
یه نفر می‌خواست از منطقه خارج بشه.
کمی جلو رفتم.
یه دفعه یکی درش‌و سریع باز کرد و پیاده شد که با دیدن رادمان از ته دل نفس آسوده‌ای کشیدم.
یه محافظم از ماشین پیاده شد و به کنارش رفت.
رادمان با تعجب گفت: تو که!…
تند به نگهبان نگاه کرد.
– در رو باز کن.
نگهبانه اول نگاهی بهمون انداخت و بعد بازش کرد.
به سمتش رفتم که چند قدم بهم نزدیک شد.
– رایان بودی درسته؟
سری ت دادم.
– اینجا چیکار می‌کنی؟
– باید یه چیزی‌و بهت بگم.
– اگه درمورد نفسه بهت کمک می‌کنم.
اخم‌هام به هم گره خوردند.
– نفس؟ منظورت چیه؟
ابروهاش‌و بالا انداخت.
– پس واسه اون نیومدی!
بهش نزدیک‌تر شدم و با اخم عمیق‌تری گفتم: منظورت چیه؟ چرا باید بخاطر نفس کمکم کنی؟
– اول بهم بگو که تو بعد از آزادی نفس هنوزم پیگیرشی؟
نمی‌دونم چرا قلبم به تب و تاب افتاده بود.
– به فرض که آره، برو سر اصل مطلب‌.
دستی به پیشونیش کشید و کوتاه چشم‌هاش‌و بست و باز کرد.
سفیدی چشم‌هاش زرد رنگ بودند و این نشونه می‌داد که حالش چندان خوب نیست.
– نفس اینجاست.
درجا جا خوردم و با بهت زمزمه کردم: چی؟ اینجا؟
سری ت داد.
با ناباوری گفتم: امکان نداره! آخرین باری که به نفس زنگ زدم ایران بود!
– کی بهش زنگ زدی؟
– چهار پنج روز پیش.
– نفس چهار روزه که اینجاست.
حرفش‌و نمی‌تونستم هضم کنم.
– چرا؟
– آرمین آوردتش.
شدید شکه شدم جوری که یه کلامم از دهنم بیرون نیومد.
نمی‌دونم چی تو صورتم دید که اخم کرد.
– آرام گفت آرمین‌و می‌شناسی.
یه دفعه نگاهش پر از اشک شد که سریع روش‌و ازم گرفت.
کم کم به خودم اومدم که خشم شدیدی توی وجودم شعله کشید و فریاد زدم: آرمین جواز قتل خودت‌و صادر کردی.
به سمت در دویدم و وحشیانه کاملا بازش کردم.
– رایان؟
اینبار از دست اون آرمین واقعا خون جلوی چشم‌هام‌و گرفته بود.
به سمت ماشین رفتم.
پس بگو چرا نفس دیگه جوابم‌و نمیده.
وای به حالت اگه تو هم راضی بوده باشی نفس وگرنه بیچاره‌ای، بیچاره.
با گرفته شدن بازوم و چرخوندنم وایسادم.
– آروم باش، تو این عمارت نیست.
نفس ن غریدم: پس کجاست؟ آدرس بده.
با اخم گفت: تو اول بگو از کجا پیدام کردی و چرا اینجایی.
با یادآوری بابا وسط کوره بودن بدنم دلم هری ریخت و سریع گفتم: بابا بهم زنگ زد گفت بیام پیشت اما یه دفعه صدای گلوله اومد و دیگه هم جواب نداد.
اخمش عمیق‌تر شد.
– چی داری میگی؟ بابای تو گفته؟
درحالی که هنوزم هم بخاطر عصبانیت و هم بخاطر ترس نفس نفس می‌زدم سکوت کردم.
نمی‌دونستم چجوری بهش بگم.
جدی گفت: حرف بزن وگرنه کار خیلی مهمی دارم و میرم.
– می‌دونی که یه برادر داری؟
سری ت داد.
– آره چطور؟
بازم خیره‌‌ی چشم‌هاش سکوت کردم.
ضربه‌ای به قفسه‌ی سینم زد.
– حرف بزن ببینم، من الان اصلا اعصاب صبر ندارم.
کمی دست دست کردم اما درآخر گفتم: اون برادرت منم.

#رادمان

باز با غیر فعال شدنش با عصبانیت تش دادم و اینور و اونور رفتم.
– به جون هر کی دوست داری وصل شو لعنتی.
– قربان؟
با صدای افشین سر بلند کردم.
به طرفی اشاره کرد.
– یه نوری می‌بینیم.
رد اشارش‌و گرفتم که دیدم درست میگه.
– بریم ببینیم چیه.
با احتیاط به اون سمت رفتم.
به قسمتی رسیدیم که تراکم درخت‌ها کمتر بود.
با دیدن کلبه‌ای لا به لای درخت‌ها وایسادم.
دو تا مرد دم درش داشتند حرف می‌زدند.
کمی به جلو رفتم و دستم‌و به کلتم گرفتم.
یکیشون به داخل رفت و در رو بست، اون یکی هم چرخید و به طرفی قدم برداشت.
– آدم الیور نیست قربان؟
اخم‌هام شدید به هم گره خوردند و نگاه دقیقی بهش انداختم.
– درسته قربان فکر کنم دنه.
نگاه اخم‌آلودی به افشین انداختم.
– مطمئنی؟
بهم نگاه کرد.
– کاملا.
نگاهم‌و چرخوندم که دیگه از دیدم خارج شد.
اینجاها چی‌کار می‌کنه؟
یه قدم به جلو رفتم که یه دفعه صدای گوشیم بلند شد.
سریع بهش نگاه کردم که دیدم ردیاب فعال شده و دقیقا به رو به روم راهنمایی می‌کنه.
نگاه پر استرسی به کلبه انداختم و گفتم: آرام!
سریع گوشی‌و توی جیبم گذاشتم و به سمت کلبه دویدم.
بهش که رسیدم بلافاصله محکم در زدم، جوری که در به خوبی لرزید.
اگه آدم الیور اینجا اومده نکنه فهمیده… نکنه اون چیزی که توی فکرمه درست باشه؟
حس کردم پرده‌ی پنجره ت خورد که سریع بهش نگاه کردم.
افشین: چی شده قربان؟
تا اومدم بازم در بزنم به سرعت باز شد و تا به خودم بیام یکی خودش‌و توی بغلم انداخت که خشکم زد.
یه شال روی سرش بود و نمی‌تونستم بفهمم کیه و فقط یه حدس کوچیک می‌زدم.
با دیدن مهرداد و اون پلیسه یقین پیدا کردم که خود آرامه.
تند از خودم جداش کردم که با دیدنش نم اشک چشم‌هام‌و خیس کرد.
لبخندی زد و سرش‌و کمی کج کرد.
– سلام پررو.
بغض سنگینی گلوم‌و فشرد و تک تک صحنه‌ی اون روز نحس‌ جلوی چشم‌هام رژه رفت‌.
دست‌هام‌و از روی بازوش تا صورتش سوق دادم و با بغض گفتم: آرام؟
دست‌هاش‌و روی دستکش‌های انگشتی چرم توی دستم گذاشت و خندید.
– دیگه با خودت گفتی آرام مرد نه؟
قطره‌ای اشک روی گونم چکید که تند و پر بغض گفتم: خفه شو بیا بغلم‌.
و بلافاصله محکم بغلش کردم و چشم‌های پر از اشکم‌و بستم.
خندید و به کمرم زد.
صدای مهرداد بلند شد.
– بیا عقب آرام.
اما نه من توجهی کردم و نه اون.
می‌خواستم اونقدر توی بغلم فشارش بدم تا توی خودم حل بشه و دیگه نتونه دور بشه و اینطوری دقم بده.
نمی‌دونستم شال مزاحمی که نمی‌ذاشت عطر موهاش‌و بو بکشم روی سرش چی‌کار می‌کرد.
خواستم از سرش بکشم ولی سریع مچم‌و گرفت.
بازم اعتراض مهرداد بلند شد.
– آرام؟
آروم ازم جدا شد و من‌و تو حسرت لمس موهاش گذاشت.
لبخندی زد و دستم‌و کشید و به داخل آوردم.
بی‌حرف خیره و با دلتنگی نگاهش می‌کردم.
نمی‌دونم چرا وجودم از دیدنش سیر نمی‌شد و هر لحظه بیشتر دیدنش‌و می‌طلبید.
افشین به داخل اومد و آرام در رو بست‌.
– دیگه شبه، همگی فردا برمی‌گردیم شهر.
بازم نم اشک چشم‌هام‌و پر کرد.
– داشتم دق می‌کردم‌.
لبخند از لبش پر کشید.
– یه لحظه هم قبول نکردم از دست دادمت.
برق اشک توی چشم‌هام درخشید و لبخند کم رنگی زد.
دستم‌و به مژه‌های بلند و کم پشتش کشیدم.
– حتی دلم واسه مژه‌هاتم تنگ شده بود.
بازم خودش‌و توی بغلم انداخت که بغلش کردم و روی سرش‌و طولانی بوسیدم.
یه دفعه به عقب کشیده شد که با دیدن مهرداد نفس پر حرصی کشیدم.
آرام با اخم گفت: عه بابا!
نگاه تیزی بهش انداخت که اخم‌هام به هم گره خوردند.
– بسه هر چی رفع دلتنگی کردی، بگیر بشین همه‌ چی‌و واسم تعریف کن، اینکه چی شده و قراره چی بشه، بشین که واست بگم چه بلایی سر مامانت اومده.
ترس نگاه آرام‌و پر کرد و تند گفت: مامان چی شده؟
مهرداد به من نگاه کرد.
– جاوید چیزی نگفت؟
کلافه دستی به ته ریشم کشیدم و با کمی مکث گفتم: هیچی، انکار می‌کنه، میگه دنبال دردسر نیست حتما کار یکی دیگه‌ست.
آرام نگاهش‌و بینمون چرخوند و با چشم‌های گرد شده از ترس گفت: چی شده؟ جاوید با مامانم چی‌کار کرده؟
مهرداد چرخید و دست‌هاش‌و توی موهاش فرو کرد.
– حمید نظرت چیه؟
– حتی اگه یه درصدم احتمال بدیم کار جاوید نیست کار کی دیگه می‌تونه باشه؟
با اخم به زمین نگاه کردم.
کسی به ذهنم نمی‌رسید که بعد از این همه سال بخواد کاری با بابا داشته باشه.
یه دفعه آرام گفت: لادن؟
سریع نگاهم‌و بالا آوردم.
– امکان نداره!

اخیش خیالم راحت شد رادمان ارام پیدا کرد هورا

اجی مریم نویسنده گفت رمان به زودی تموم میشه

#نفس

نیاز به بخیه نبود.
فقط ضد عفونیش کردند و یه گاز استریل روش گذاشتند و دستم‌و باند پیچی کردند.
تموم مدت نگاهم به جای جای این بخش می‌چرخید تا شاید ببینمش اما هیچ به هیچ.
– کمکت کنم بیای پایین؟
با انگشت‌هام روی رونم ضرب گرفتم.
کجایی؟
– نفس؟
گوشه‌ی لبم‌و جویدم.
با ت خوردنم از جا پریدم و سریع به آرمین نگاه کردم.
با اخم گفت: دارم باهات حرف میزنم.
– چی؟… چی گفتی؟
نفسش‌و بیرون فرستاد.
– وقتشه بریم.
از روی تخت پایین اومدم اما به ظاهر وانمود کردم سرم گیج رفت که سریع به بازوش چنگ زدم.
گرفتم.
– خوبی؟
چشم بسته گفتم: می‌شه بگی یه سرم تقویتی بهم وصل کنند؟
– نیازه؟
سری ت دادم.
کمک کرد روی تخت بشینم.
– بخواب برم یه پرستار بیارم.
باشه‌ای گفتم.
فکر کردم محافظشم همراهش میره اما نرفت و خیلی رسمی وایساد و به دیوار زل زد.
لعنتی!
پرده هم کشید و رفت!
با یه پرستار برگشت.
پرستار: ?Did you talk to a doctor
( با یه دکتر صحبت کردید؟ )
آرمین بهم نگاه کرد.
– برم یه دکتر رو صدا بزنم؟
– نه اصلا نیاز نیست، یا یه سرم تقویتی ردیف میشم.
سری ت داد و رو کرد سمت پرستار.
– You do your job, I coordinate with a doctor.
( شما کارتون‌و انجام بدید من با یه دکتر هماهنگ می‌کنم )
پرستاره اوکی‌ای گفت و تجهیزات به دست به سمتم اومد.
از دست تو رایان، بخاطرت باید بی‌خودی دستم سوراخ بشه.
پرستاره کارش‌و انجام داد و رفت.
آرمین کنارم صندلی گذاشت و نشست.
واسه اینکه قیافش‌و بیشتر از این نبینم چشم‌هام‌و بستم.
– تو هم بگیر بخواب، اون گنده‌وک محافظمونه.
– خوابم نمیاد، دوست دارم همینطوری نگات کنم.
نفس پر حرصی کشیدم.
– آرمین عوضی؟
با صدای فریاد یکی چنان از جا پریدم که کمرم بدجور درد گرفت.
اخم‌هاش شدید به هم گره خوردند و از جا بلند شد.
بازم فریاد زد.
– کجایی نامرد ؟
با چشم‌های گرد شده به آرمین نگاه کردم.
به سمت پرده رفت و کمی ازش‌و کنار زد.
برای اینکه جوسازی کنم گفتم: می‌ترسی قایمکی سرک می‌کشی؟
– ببند نفس.
اما ادامه دادم: اگه راست میگی خودت‌و نشونش بده، هر کی هست انگاری خیلی دلش ازت پره.
نگاه تندی بهم انداخت و بعد با خشونت پرده رو کنار زد؛ بیرون رفت و خطاب به محافظه گفت‌: تو بمون.
دندون‌هام‌و روی هم فشار دادم.
صداش بلند شد.
– کی هستی؟
صدای عصبی همون مرده بلند شد.
– آخرش پیدات کردم عوضی.
از روی تخت پایین اومدم.
رو به محافظه واسه اغوا کردنش گفتم: درسته میگه بمون ولی تو محافظشی باید بری ممکنه صدمه‌ای بهش بزنه، ممکنه آدماش اینجا و اونجا باشند و نفهمه و از پشت چاقویی چیزی بخوره.
نگاه پر تردیدی به من و اونور پرده انداخت.
– برو دیگه من اینجا هستم نگرانم نباش.
حسابی دست دست کرد اما آخرش رفت.
لبخند عمیقی روی لبم نشست.
به من می‌گند نفس!
آروم سوزن‌و بیرون کشیدم که از سوزشش اخم‌هام به هم گره خوردند.
لباسم‌و روش فشار دادم و با احتیاط به کنار پرده اومدم.
اگه هم رایان‌و ندیدم میرم پیش پلیس میگم گم شدم و زنگ به رایان میزنم، اونجا جام امن‌تره.
صدای داد و بی‌دادهاشون کل بیمارستان‌و برداشته بود و همه هم از گوشه و کنار از بخش‌هاشون بیرون اومده بودند.
سه نفر بودند و حتی نگهبان‌ها هم نمی‌تونستند جداشون کنند.
بی‌هدف همه رو می‌زدند.
از پرده‌ی سمت چپم وارد بخش یه نفر دیگه شدم.
خواستم قدمی بردارم اما یه دفعه پرده‌ی پشت سرم به شدت کنار زده شد که هینی کشیدم و سریع به سمتش چرخیدم.
با دیدن رایان از خوشحالی و هیجان بی‌اراده داد زدم: کجا بو…
سریع خودش‌و بهم رسوند و دستش‌و روی دهنم گذاشت.
– هیس!
مچم‌و گرفت و دوید که همراهش کشیده شدم.
– آدمای توعند؟
– آره.
صدای داد آرمین بلند شد.
– گیرت بیارم می‌کشمت مردک.
نگاه پر ترسی به عقب انداختم.
جداشون کرده بودند.
نزدیک در که رسیدیم صدای فریادش چهار ستون بدنم‌و لرزوند.
– نفس؟
با ترس گفتم: رایان آرمین فهمید.
بیرون اومدیم.
– حرف نزن فقط بدو، ماشین یه کم دوره، سعی کن کم نیاری.
ضربان تند قلبم شدید رو روند نفس کشیدنم تاثیر می‌ذاشت.
تو می‌تونی نفس، تو کم نمیاری.
بین انبوهی ماشین رفتیم.
رایان دستش‌و جلوی همشون می‌گرفت تا نیان و بذارند رد بشیم.
صدای فریاد دورش‌و شنیدم.
– نفس اگه واینسی و بگیرمت بیچاره‌ای، بدبختت می‌کنم.
سعی کردم نفس بگیرم.
پاهام به زور یاریم می‌کردند و هر لحظه امکان می‌دادم بیوفتم.

فریادش‌و از اونور خیابون شنیدم.
– نفس؟
با نفس تنگی گفتم: دیگه نمی‌تونم رایان.
مچم‌و محکم گرفت.
– می‌تونی، یه کم دیگه مونده.
دیگه کم کم داشتم از پا میوفتادم که در یه اپتیمای مشکی‌و باز کرد.
– بشین.
زود نشستم و خودشم نشست که خالد به سرعت به راه افتاد.
سرم‌و به صندلی تکیه دادم و چشم‌هام‌و بستم.
سعی کردم با نفس‌های عمیقی که می‌گیرم نفس‌هایی که کم آوردم‌و جبران کنم.
انگشت‌هام توی انگشت‌های رایان قفل شدند و همین که بوسه‌ای به پشت دستم زد لبخندی روی‌ لبم نشست.
نفس ن گفت: تموم شد.
دستش‌و دورم حلقه کرد و این دفعه گونم از بوسه‌ش داغ شد.
چشم‌هام‌و باز کردم و عمیق نگاهش کردم.
تو یه تصمیم ناگهانی دستم‌و کنار صورتش گذاشتم و گونش‌و محکم بوسیدم.
خودم‌و تو بغلش انداختم و دست‌هام‌و دور تنش حلقه کردم.
انگشت‌هاش قفل لا به لای موهام شدند و با یه دست بغلم کرد.
صداش‌و کنار گوشم شنیدم.
– دیدی چجوری از دام آرمین انداختمت توی دام خودم؟ قراره بریم یه خونه‌ی خالی که حتی پیداتم نکنه.
تموم حس خوبم پرید و جاش‌و به یه ترس بزرگ داد.
سریع عقب کشیدم و با چشم‌های گرد شده از ترس نگاهش کردم.
مرموز نگاهم کرد.
– ترسیدی؟
خوب به در نزدیک شدم و نفس بریده گفتم: داری شوخی می‌کنی نه؟
لبخند کجی زد.
– به نظرت دارم شوخی می‌کنم؟
حالا بازم ضربان قلبم شدت پیدا کرده بود.
چرخیدم و وسط خیابون دستگیره رو کشیدم اما قفل بود.
آروم به سمتش چرخیدم.
اشک توی چشم‌هام جوشید.
– من بهت اعتماد کردم رایان، تو حق این‌و نداشتی که ازش سوءاستفاده کنی! من دوست داشتم.
ابروهاش‌و بالا انداخت.
– داشتی؟ یعنی الان نداری؟
بغض تلخی به گلوم چنگ زد و سکوت کردم.
بهم نزدیک شد که سریع روم‌و ازش گرفتم و چشم‌هام‌و بستم تا اشکم نریزه.
دستش روی بازوم و شونه‌ی اون طرفم نشست که بیشتر تو خودم جمع شدم.
کنار گوشم زمزمه کرد: لذت می‌برم که چند وقت تو یه خونه‌ی خالی کنارم باشی، همینطور که لذت می‌برم…
درکمال تعجب صداش پر خنده شد.
– بدجور سر به سرت بذارم و یه کم بخندم.
با بهت چشم‌هام‌و باز کردم و نگاهم‌و به سمتش سوق دادم.
نگاهش لبریز از خنده بود.
با صدای تحلیل رفته‌ای گفتم: تو… داشتی… رایان داشتی شوخی می‌کردی؟
چونم‌و گرفت و با خنده گفت: اوف چجورم!
چند ثانیه تنها با ناباوری نگاهش کردم و سعی کردم همه چی‌و درست تحلیل کنم.
آخرش چنان خونم به جوش اومد که با جیغی که کشیدم سریع عقب کشید و گوش‌هاش‌و گرفت.
– خر عوضی!
این‌و گفتم و مثل ببر زخمی افتادم روش و تا تونستم موهاش‌و کشیدم.
جیغ زدم: الدنگ بیشعور، مرد‌و ببرند با این شوخی‌هات داشتم سکته می‌کردم گاومیش.
صدای خنده و دادهاش توی ماشین پیچید و سعی ‌کرد جدام کنه.
با خنده داد زد: کچل شدم نفس ولم کن.
جیغ زدم: خفه شو!
دست از موهاش برداشتم و مشت‌هام‌و به کمرش کوبیدم.
با هموم چکمه‌هایی که پام بود روی کمرش نشستم که صدای آخ با خندش بلند شد.
از حرص موهاش‌و می‌کشیدم و بهش مشت میزدم.
داشتم آتیش می‌گرفتم و کل تنم گر گرفته بود.
به زور کمرش‌و صاف کرد و دستش‌و به صندلی گرفت.
– جان مادرت بیا پایین دیسک کمر گرفتم روانی.
آخرین مشتم چنان محکم توی کمرش کوبیدم که اینبار واقعا داد بدی کشید.
از روش بلند شدم و بعد از اینکه به کنار هلش دادم نشستم.
نگاهم‌و ازش گرفتم و نفس ن به خیابون چشم دوختم.
آخ آخی گفت و صدای خنده‌ی آرومش شنیدم.
دندون‌هام‌و روی هم فشار دادم.
– خانمم؟
– کوفت.
با خنده گفت: بی‌ادب شدیا!
بهم نزدیک‌تر شد و صورتش‌و جلوم آورد.
کشیده گفت: الو؟ مشترک مورد نظر عصبانی دردسترسه؟
اصلا نمی‌خواستم تو این حالم بخندم.
تیکه‌ای از موهام‌و از جلوی صورتم کنار زد.
– خاموشه؟ قادر به پاسخگویی نیست؟
زبونم‌و به دندون‌هام کشیدم تا نخندم.
– نمی‌خواد جواب بده؟ دوست نداره جواب بده؟
لبم‌و گاز گرفتم.
صداش رگه‌ی خنده پیدا کرد.
– می‌خواد عاشق دیوونش‌و تو حسرت صداش بذاره؟ دلش براش نمی‌سوزه؟
در آخر نتونستم تحمل کنم که با یه هل به صندلی کوبیدمش و با خنده گفتم: ببند!
خندید و یه دفعه دو طرف صورتم‌و گرفت و همین که به صندلی چسبوندم لبش‌و محکم روی لبم گذاشت که از ناگهانی بودنش با حرص به بازوش کوبیدم.
بوسه‌ی عمیقی زد و کمی عقب کشید.
– لعنتی خواستنی.
سعی کردم لبخند نزنم.
تهدیدوار گفتم: ولم کن برو عقب، تا خونتم حرف نزن وگرنه بازم میوفتم روت.
اشارش‌و زیر چونم گذاشت و کمی سرم‌و بالا آورد.
با شیطنت نزدیک لبم گفت: جون لعنتی تو فقط بیوفت روم!
از خجالت به عقب انداختمش و مشت نسبتا آرومی به گونش زدم.
دستش‌و روش گذاشت و با حرص به در زل زد.
معلوم بود خیلی سعی می‌کنه نخنده.
– میری مثل پسرای مثبت اون طرف می‌شینی یه ذره هم منفی نمی‌شی.
لبش‌و با زبونش تر کرد و نگاه گذرایی بهم انداخت.

همونجایی که گفتم نشست که خوبه‌ای گفتم و روم‌و به سمت خیابون چرخوندم اما هنوز آرامش نگرفته بودم که گرفتم و به سمت خودش کشیدم.
جیغ زدم: را…
دستش‌و روی دهنم گذاشت و اون یکیشم دور کمرم حلقه کرد.
– هیس زشته اینقدر جیغ جیغ می‌کنی، همسایه خوابه بیدار می‌شه.
با یه ابروی بالا رفته نگاهش کردم.
– تو ماشینیم همسایه کو؟
– نزدیک‌تر از اون چیزی که فکرش‌و بکنی، یه نگاه به پایین بندازی می‌فهمی کجاست.
اخم ریزی کردم و مثل دیوونه‌ها نگاهی به پایین پامون انداختم.
– اونجا نه، بالاتر.
نگاه اخم‌آلودی بهش انداخت.
نگاهش لبریز از خنده بود.
– کجا؟
با چشم یه اشاره‌ای به پایین کرد.
گیج نگاهش کردم اما یه دفعه تازه دو هزاریم افتاد و منظورش‌و گرفتم که جیغم به هوا رفت و بازم به سمتش هجوم برد.
– بی‌فرهنگ بی‌تربیت!
این دفعه زود بین بازوهای گندش قفلم کرد.
با حرص و خجالت گفتم: اونم با جیغ من؟
با شیطنت خاصی نگاهم کرد و سری ت داد.
نفس پر حرصی کشیدم و سعی کردم اصلا روی رونش لم ندم.
با یادآوری سوگل وجودم پر شد از حسادت که تو صورتش خم شدم و با حرص گفتم: وقتی من رفتم سوگل برگشت؟
– نه.
فکش‌و گرفتم و دقیق توی چشم‌هاش زل زدم.
– نه؟
– نه.
– کسی‌و شبا آوردی عمارتت؟
لبخند شیطونی زد.
– تو که دوست نداری با دختری رابطه داشته باشم چرا خودت بله نمیدی؟
فکش‌و ول کردم.
حرفی که توی دلم بود رو نمی‌دونستم باید بگم یا نه اما درآخر نگاه از چشم‌هاش گرفتم و گفتم: حتی اگه ازدواج هم کنیم تو این مورد ازت دوری می‌کنم رایان.
شیطنت توی صداش خوابید.
– چرا؟
– خودت بهتر می‌دونی، سوگل و صحرا و آرمیتا خوب واسم تعریف کردند که چجوری هستی.
کمی سکوت کرد و بعد گفت: واسه تو اینطوری نیستم.
بهش نگاه کردم.
– فکر می‌کنی ولی وقتی شروعش کنی دیگه خودت نیستی و یه رایان خشن میاد به جات، نمی‌خوام این‌و بگم اما باید بدونی که باید بری پیش یه دکتر.
کمی خیره نگاهم کرد.
– بهت قول میدم وقتی برگشتم دبی برم.
– قول بده که واسه درمان شدن ناامید نمیشی.
نفس عمیقی کشید و سری ت داد.
– نه قول بده.
آروم گفت: قول میدم.

خوب خوب این 2 تا عشقای منم دوباره پیش هم برگشتن

ایول به نفس و رایان  و رایان جلوی چشمای ارمین نفس برد دمش گرم

حالا ببینیم ارمین خره چه غلطی میکنه البته غلط کرده ها

رایان که بی ادب شده وای مردم از خنده از دست این رایان

#مطهره

جسم بی‌جونم‌و با بی‌رحمی وسط اتاق انداختند و رفتند.
هیچ کدوم از اعضای بدنم‌و غیر از سرم نمی‌تونستم ت بدم و این تا مرز جنون می‌بردم.
انگار اصلا بدنم به جز سرم روی زمین نبود و تو هوا معلق بودم که هیچ چیزی‌و حس نمی‌کردم.
اینکه نمی‌تونستم حداقل دست‌هام‌و ت بدم ته عذاب بود.
حضور یکی‌و کنارم حس کردم که پلک‌های بی‌جونم‌و به زور باز کردم.
نیما بود اونم با نگاه پر از ترس.
کنار لبش پاره شده بود و گونشم حسابی کبود بود.
دستش‌و زیر زانو و کمرم گرفت که به زور لب باز کردم.
– ولم کن.
اما توجهی نکرد و انگاری که داره درد می‌کشه بلندم کرد و گوشه‌ای آوردم.
به دیوار تکیم داد اما نتونستم خودم‌و نگه دارم و نزدیک بود بیوفتم که سریع گرفتم.
از وضعیتم بغضم گرفت.
– اون ه*ر*ز*ه فلجت کرده نه؟
با بغض سر ت دادم.
اشک نگاهش‌و پر کرد.
به دیوار تکیه داد و تو بغلش کشیدم که آروم زمزمه کردم: ولم کن نیما.
اما برعکس دستش حریصانه‌تر دورم پیچید.
– قسم می‌خورم به محض اینکه راه خلاصی پیدا کردیم اولین نفر اون لادن نمک به حروم‌و بکشم.
بازم خواستم اعتراض کنم ولی چندان جونی نداشتم و فعلا گذاشتم انرژیم‌و جمع کنم.
چونش‌و روی سرم گذاشت.
– یه چند ساعت تحمل کن تنت بازم جون می‌گیره.
نگاهم به یه دستش که روی رونش بود افتاد.
خون زیادی روی انگشت اشارش خشک شده بود و حالتش نشون می‌داد انگار ناخون نداره.
انرژیم‌و جمع کردم و با ناباوری لب زدم: ناخونت‌و… کشیده؟
– واسه این موردم دارم براش، یعنی کاری به سرش بیارم که از صدای نعرش پرنده‌ها فرار کنند.
چشم‌هام‌و بستم.
عجیب حالم بد بود، هم جسمی و هم روحی.
– دلم… دلم مثل سیر و سرکه… می‌جوشه… نیما.
نفس گرفتم و ادامه دادم: انگار قراره…
آب دهنم‌و به زور قورت دادم.
– انگار قراره یه اتفاق بدی بیوفته.
– بد به دلت راه نداره، اتفاق بدی که میگی باید بگی اتفاق خوب چون قراره امسال آخرین سال جاوید و لادن باشه، حتی نمی‌ذارم عمرشون به سال نوی میلادی برسه.

#رادمان

منم بلند شدم.
– یه قهوه‌ی دیگه می‌خورید؟
با همون اخم ریزی که داشت گفت: نه ممنون.
بعدم با انگشت‌هاش روی میز ضرب گرفت و به بالا نگاه کرد.
ازش دور شدم و گوشیم‌و بیرون آوردم.
به رایان زنگ زدم و گوشی‌و به گوشم نزدیک کردم.
با پنجمین بوق صداش توی گوشم پیچید و قبل از اینکه بذاره حرفی بزنم گفت: نفس‌و نجات دادم.
ابروهام بالا پریدند.
کنار یه میز تک پایه‌ی بلند وایسادم.
– ‌چطوری؟
– ترفندای خودم‌و دارم، من بهتر از هر کسی آرمین‌و می‌شناسم‌ اما تو نگو که هنوز خبری از مامانم و بابا نشده.
دستی به پیشونیم کشیدم.
– هنوز هیچی.
– پلیس چی؟
– اونا هم هیچی.
صدای کشیده شدن یه چیز روی میز بلند شد.
– لعنتی!
صدای نفس‌و شنیدم.
– خوبی؟
– خوبم.
خطاب بهم گفت: بعدا بهت زنگ میزنم.
اخم کردم.
– به نفس نگفتی؟
– نه، نباید بدونه.
دیگه نذاشت حرفی بزنم و قطع کرد.
نفسم‌و بیرون فرستادم و گوشی‌و روی میز پرت کردم.
خم شدم و دست‌هام‌و بهش تکیه دادم.
چی کار باید کرد؟ واسه نجاتتون چی‌کار باید بکنم بابا؟
چشم‌هام‌و بستم و سعی کردم واسه فکر کردن تمرکز کنم اما صدای گوشیم کاملا حواسم‌و پرت کرد.
چشم باز کردم و از روی برش داشتم.
با دیدن دنیل” زود جواب دادم.
– سلام چی شد؟
– سلام.
انگار داشت یه چیزی می‌خورد.
– خوبی؟
کلافه گفتم: زهرمار دنیل، بگو چی شد؟ به فرمانده گفتی؟
خندید.
– آروم پسر، آره گفتم.
بازم سکوت کرد که با حرص غریدم: دنیل؟
باز خندید و با کمی مکث گفت: پلیس اف بی آی آمریکا و پلیس بین المللی ایران و البته ما مجوز داریم که… باهم همکاری کنیم یعنی کلا شدیم یه تیم.
دستم‌و به کمرم گرفتم و با خنده نفسم‌و بیرون فرستادم.
– عالی شد!
– داریم میایم نیویورک، به قول فرمانده اینبار دیگه نمی‌تونند قسر در برند.
کم کم داشتم تو امیدواری و حس خوبم غرق می‌شدم که صدای بلند حمید وحشیانه ازش بیرونم کشید.
– چی؟
سریع بهش نگاه کردم.
گوشی‌و پایین برد و رو بهم بلند گفت: مهرداد نیست!
اخم‌هام به هم گره خوردند.
به سمت لابی دوید.
گوشی‌و بالا بردم و تند گفتم: باید برم، فعلا.
قطع کردم و پشت سرش دویدم.

#آرام

برای دهمین بار بهش زنگ زدم ولی جواب نداد.
بی‌طاقت از روی مبل بلند شدم و قدم زدم.
دلم شور میزد و قلبمم یه لحظه آروم نمی‌گرفت.
با صدای برخورد در به دیوار سریع بهش نگاه کردم که عمو حمید و رادمان‌و دیدم.
به سمتم دوید.
-‌ جواب نمیده؟
سری به چپ و راست ت دادم.
دستش‌و به کمرش زد و دستی به ته ریشش کشید.
زیرلب زمزمه کرد: کجا رفتی روانی؟
با صدای رادمان بهش نگاه کردیم.
– شاید رفته قدم بزنه.
– اونم بی‌خبر؟
شونه‌ای بالا انداخت.
انگار عمو حمید به یه چیزی رسید که نگاهش پر از ترس شد.
سریع به سمت اتاق دوید که گفتم: چیزی فهمیدی عمو؟
حرفی نزد.
وارو اتاق شدم که دیدم داره چمدونش‌و باز می‌کنه.
با عجله درش‌و باز کرد و در یه جعبه رو کنار زد.
نمی‌دونم چی فهمید که با ترس بلند گفت: یا امام حسین!
آب دهنم‌و به زور قورت دادم.
– چی… چی شده؟
سریع بلند شد.
– رفته سراغ جاوید!
با وحشت به رادمان نگاه کردم.
رادمان: بیاین امیدوار باشیم که ترافیک باشه و هنوز نرسیده باشه.
عمو با دو از کنارمون رد شد.
– بجنبید باید بریم.
پاهای سست شده از ترسم از نگرانی و وحشت جون تازه‌ای گرفتند که پشت سرش دویدم…
از اول راه تا به الان سرم‌و وسط دو تا صندلی آورده بودم و به قول معروف آیه‌ی یاس می‌خوندم.
از ضربه‌ی انگشت‌های رادمان روی رونش معلوم بود کلافه شده ولی چیزی نمیگه.
– تندتر برو عمو، نگاه کن اونور ترافیک کمتره.
صدای نفس‌های بلند هردوشون‌و شنیدم.
– آخ بابا! تو آخرش هممون‌و دق…
یه دفعه عمو حمید بلند گفت: می‌شه اینقدر حرف نزنی بذاری تمرکز کنم آرام؟
– دارم از ترس جون میدم می‌فهمید؟
با حرص گفت: فکر می‌کنی ما داریم جشن می‌گیریم؟
ناخون شستم‌و توی دهنم بردم و گازش گرفتم.
هندزفری توی گوشش‌و فشار داد.
– نمی‌دونم نیاز هست یا نه.
-…
– اما اطراف عمارت باشید شاید بهتون نیاز بود.
سرم‌و بیشتر جلو آوردم و به رادمان نگاه کردم اما بهم نگاه نکرد.
– رادمان؟
انگار اصلا حواسش اینجا نبود.
به شونش کوبیدم و بلند گفتم: رادمان؟
بدبخت از جاش پرید.
با حرص گفت: چیه؟ نمی‌بینی دارم فکر می‌کنم؟
– یه زنگ به اون پسره رایان بزن ببین نفس هنوز زندست؟
یه تای ابروش‌و بالا انداخت.
– عاشق مدل حرف زدنتم! وسط این هیری ویری نفس دیگه چی میگه؟

پیشونیم‌و به صندلیش تکیه دادم.
– انگار ترس داره دیوونه می‌کنم، کم کم دارم خل میشم، اصلا چی دارم میگم.
صدای پوف کشیدن عمو حمید بلند شد.
– آرام درست و حسابی نشینی خودم در دهنت‌و می‌بندما.
با نیتی به صندلی تکیه دادم اما بازم طاقت نیاوردم، بین دو صندلی اومدم و گفتم: چقدر دیگه مونده؟
اینبار هردوشون با حرص داد زدند: آرام؟
از صدای دادشون کمی عقب کشیدم و چشم‌هام‌و ریز کردم.
با دیدن اینکه رادمان بلند شد بیاد عقب با تعجب گفتم: کجا؟
با اخم گفت: برو کنار.
کنار رفتم که اومد و کنارم نشست.
تو بغلش کشیدم و با حرص گفت: همینجا بمون صداتم درنیاد.
دست‌هام‌و محکم دور کمرش حلقه کردم و چشم‌هام‌و بستم.
– خب بابامه.
– بابای منم دست اون جاویده، اونوقت اینجوری می‌کنم؟
خوب در دهنم‌و بست!

#مهرداد

با اخم به سمتم اومد که چوب‌و محکم پشت سرم گرفتم.
– اول باید مشخصات بدید.
نیشخندی زدم.
– باشه.
و بلافاصله چوب‌و محکم توی سرش کوبیدم که بی‌هوش شده روی زمین افتاد.
اسلحش‌و برداشتم و توی ماشین انداختم.
بلندش کردم و تا اتاقک کشیدمش.
داخل انداختمش و کارت شناساییش‌و برداشتم و بعد از برداشتن هندزفری و تلفن درش‌و با کلیدی که پیدا کردم قفل کردم.
توی ماشین نشستم و بلافاصله پام‌و روی گاز گذاشتم که ماشین با صدای گوش خراشی به راه افتاد.
زده بود به سرم و رگ دیوونگیم شدید گل کرده بود.
هیچ چیزی نمی‌فهمیدم و یه ذره هم نمی‌خواستم از عقلم پیروی کنم.
نبود و نداشتن مطهره و دلتنگیم مجبورم می‌کرد تا نفهمم کجاست از این عمارت پام‌و بیرون نذارم.
نصفی از وقتم بخاطر گرفتن ماشین تلف شد و همین عصبی‌ترم کرد.
جلوی در میله‌ای عمارت زدم رو ترمز که گرد و خاک دورم‌و پر کرد.
یه نگهبان بیرون اومد و کنار ماشین وایساد که شیشه رو کمی پایین کشیدم.
کارت‌و به سمتش گرفتم.
– اسمیت گفت نمی‌تونه پستش‌و ول کنه من‌و فرستاد که بیام درمورد محموله‌ها یه حرف محرمانه با جاوید خان بزنم.
نگاه دقیقی بهم انداخت و کارت‌‌و ازم گرفت.
– رمز رو بگو.
سعی کردم خودم‌و نبازم.
روی فرمون زدم و عصبی و بلند گفتم: هر چه دیرتر این خبر به جاویدخان برسه کل باند بیشتر تو خطر میوفته می‌فهمی؟ در رو باز کن.
– به خودم بگو میگمش.
داد زدم: میگم محرمانه‌ست، کاری نکن که به جاویدخان بگم الان چی‌کار کردی، می‌دونی که باند به خطر بیوفته اولین نفر تو رو می‌کشه که نذاشتی زودتر این خبر بهش برسه.
کمی دست دست کرد و درآخر کارت‌و بهم برگردوند.
– الان باز می‌کنم.
بعدم به سمت در دویدم.
نفس عصبی‌ای کشیدم و شیشه رو بالا بردم.
کل تنم از عصبانیت می‌لرزید.
اینکه می‌دیدم به اون جاوید عوضی اینقدر نزدیکم آتیش خشمم‌و بیشتر می‌کرد.
همین که در رو باز کرد به سرعت روندم.
بی‌توجه به پارکینگ حوض‌و دور زدم و درست جلوی پله‌های عمارت وایسادم.
برای اینکه به اسلحه‌ی اصلیم گیر ندند اسلحه‌ی اون نگهبانه رو برداشتم و پیاده شدم.
از پله‌ها بالا اومدم که یه نگهبان جلوم‌و گرفت.
– اس…
اسلحه رو به سمتش انداختم که سریع گرفتش.
منم از دست پر بودنش استفاده کردم و با قدم‌های تند وارد عمارت شدم و در رو بستم.
– جاوید خان؟
صدای جدیش‌و از گوشه‌ی سالن شنیدم.
– بله؟
بین انبوهی مبل سلطنتی دیدمش که به سمتش رفتم.
سر تا پام‌و برانداز کرد.
– آشنایی؟ کی هستی؟ یکی از بچه‌هایی؟
یه زن بلند شد و وقتی چرخید فهمیدم لادنه.
با نگاه نگران سرش‌و کوتاه به چپ و راست ت داد.
نگاه ازش گرفتم و بی‌مقدمه گفتم: همین الان مطهره رو برمی‌گردونی پیشم، نیما رو خواستی نگه داری مشکلی ندارم.
ابروهاش بالا پریدند.
نگهبانش بیشتر بهش نزدیک شد.
– صبر کن ببینم شوهرشی؟
– آره.
اخم کرد.
– تو چطوری اومدی توی عمارت؟
عصبی گفتم: بحث من الان مطهره‌ست.
– زن توعه اونوقت خبرش‌و از من می‌گیری؟!
داد زدم: فکر نکن ما خریم نفهمیدیم کار توعه.
نگهبانش دست به اسلحش برد که دستش‌و بالا گرفت.
– ببین، من کاری با زنت ندارم که بخوام بمش.
عصبی خندیدم.
دیگه داشت صبرم سر میومد و حالم از این پیریه دو رو به هم می‌خورد.
لادن: مهرداد، برو از اینجا، مطهره اینجا نیست.
نگاه پر اخمی بهش انداختم.
با نگاهش التماسم می‌کرد که برم.
– تموم مدارک برعلیته جناب آریامنش پس تموم کن این خوب بودن مسخرت‌و، هر کسی ندونه خودت بهتر می‌دونی که همون جاوید عوضیه چند سال پیشی.
پوزخندی روی لبش نشست.
– تو هم همون احمق چند سال پیشی که بازم زنت‌و به نیما دادی!
این دفعه دیگه خونم به جوش اومد که تو یه حرکت کلت‌و بیرون کشیدم و به سمتش نشونه گرفتم.
نگهبانش سریع اسلحش‌و بالا گرفت که گفتم: کوچیک‌ترین کاری بکن تا یه گلوله حروم مغز رئیست کنم.
به جاوید نگاه کردم.
– امروز یا مطهره رو ول می‌کنی یا هردومون می‌میریم.
لادن معترضانه گفت: مهرداد لطفا برو از اینجا.
غریدم: دخالت نکن.

حالا نگاه جاوید همون نگاه اصلی و بدون نقابش بود.
– می‌دونی که می‌میری.
– می‌دونم اما تو هم می‌میری.
پوزخندی زد.
– مطهره کجاست؟
تنها نگاه تمسخرآمیزش‌و بهم انداخت.
ضامن کلت‌و کشیدم.
– حرف بزن.
لادن آروم به سمتم اومد.
– مهرداد، ازت خواهش می‌کنم.
با تحکم گفتم: وایسا سرجات.
وایساد و نگاه پر از استرسی به من و جاوید انداخت.
– یه معامله می‌کنیم.
ابروهاش بالا پریدند و انگشت‌هاش‌و توی هم قفل کرد.
– با معامله کنار میام، بگو.
آخرین برگ برندم‌و رو کردم.
– از اینجا که سالم پام‌و گذاشتم بیرون تا دو ساعت بعدش باید مطهره پیشم باشه درعوض بهت میگم که ماریا کجاست.
نگاهش سوالی شد.
– ماریا؟ ماریا دیگه کیه؟
– زنت، همونی که فکر می‌کنی مرده.
شدید شکه شد و کاملا بی‌حرکت موند.
– نمرده، زندست.
با همون حالتش پوزخندی زد.
– داری بلوف میزنی.
– اگه بلوف میزنم از کجا می‌دونم قبلا یه زن داشتی که تو همون جنگل از دره پرت می‌شه پایین و می‌میره؟ از کجا می‌دونم که بخاطر اجباری بودن ازدواجتون حتی تا مرحله‌ی کتک زدنشم پیش رفتی؟
صدای متعجب لادن بلند شد.
– چی میگی مهرداد؟
منتظر به جاوید نگاه کردم.
– خب؟ اهل معامله هستی؟
انگار درست و حسابی نفس نمی‌کشید.
– از… از کجا بدونم که راست میگی و زندست؟
– من اگه اینجام دستم پره.
تی به کلت دادم تا دستم خواب نره.
– معامله؟
یه کم جلو اومد اما نگهبانش سریع جلوش‌و گرفت.
– قربان خطرناکه.
– کلت‌و بذار زمین باهم حرف می‌زنیم، اونم منطقی.
خواستم حرفی بزنم اما یه دفعه در به شدت باز شد.
– بابا؟
صدای داد آرام حواسم‌و پرت کرد و کاری کرد که سریع به سمتش بچرخم.
رادمان و حمیدم وارد شدند.
از نگاه حمید انگار خون می‌چکید.
– جمع کن بریم مهرداد.
جاوید: نه، بیا درمورد ماریا حرف بزنیم.
نگاه دقیقی بهش انداختم.
انگار نقطه ضعفت‌و فهمیدم جاوید خان!
لادن تند به سمتم اومد.
– ‌بیا بریم مهرداد، حرف میزنیم خب؟
تا به خودم بیام کلت‌و از دستم گرفت و آروم گفت: میریم خونه‌ی من، یه کم اطلاعات از زیر زبونش بیرون کشیدم.
صدای داد جاوید بلند شد.
– شنیدی که چی گفتم مهرداد؟
نگاهی بهش انداختم و لبخند مرموزی زدم.
– یه کم فکر کن، بعد حرف میزنیم.

اوه عجب معامله کرد مهرداد دمش گرم

این لادن بره بمیره بیشعور

#رایان

با پیدا کردن نفس که بی‌صدا سعی می‌کرد عده‌ای‌و کنار بزنه ولی نمی‌ذاشتند به سمتش رفتم.
یه دفعه همشون متوجهم شدند و روم اسلحه کشیدند که سریع وایسادم و دست‌هام‌و بالا بردم اما با شناختنم اسلحه‌ها رو پایین گرفتند.
آروم گفتم: اون دوتا روانی رفتند وسط چی‌کار کنند؟
نفس به کنارم اومد.
– رایان توروخدا بیا یه کاری بکنیم.

#آرام

داد زدم: مامان؟
صدای دادش‌و شنیدم.
– کجایی آرام؟
یه دفعه پام پیچ خورد که با یه جیغ افتادم.
انگار رادمان چند ثانیه بعد متوجه شد که دور شده ازم چرخید و داد زد: آرام؟
با تیری که درست بالای سرم به ماشینی خورد روی زمین خوابیدم.
با دیدن زیر ماشین سریع اونجا پناه گرفتم‌.
رادمان خواست به سمتم بیاد اما نمی‌تونست.
با پایی که پشت ماشین قرار گرفت نفس تو سینم حبس شد.
صدای تیراندازی‌و خیلی نزدیک خودم می‌شنیدم.
وسط این معرکه اسلحه نداشته باشم می‌میرم.
عزمم‌و جمع کردم و لگد محکم و پر قدرتی به پاش کوبیدم که با داد روی زمین پرت شد.
سریع پایین اسلحش‌و گرفتم اما تا خواستم به سمت خودم بکشونمش گرفتش.
همون‌طور که سفت گرفته بودمش از زیر ماشین بیرون اومدم و پام‌و محکم به دلش کوبیدم که داد زد و اسلحه رو ول کرد.
سریع نیم خیز شده وایسادم و اسلحه رو محکم به سرش کوبیدم که بی‌هوش شد.
توجهم به یکیشون جلب شد که نگاهش به من افتاده بود.
تا اومد شلیک کنه سریع پشت صندوق عقب رفتم.
این اسلحه رو گرفتم واسه چی؟ آدم که نمی‌تونم بکشم!
صدای شلیک خیلی کمتر از قبل شده بود و شاید پنج شش نفر دیگه مونده بودند.
صدای داد فرمانده رو شنیدم.
– تسلیم بشید شما دیگه شانسی ندارید.
خیلی نگذشت که صداها خوابید.
آروم جلوتر رفتم و از پشت تپه‌ی آهن قراضه‌هایی به بیرون نگاه کردم.
تسلیم شده بودند.
از خوشحالی جیغ خفه‌ای کشیدم.
با احتیاط بیرون اومدم و با دیدن رادمان به سمتش رفتم.
پلیس‌ها با احتیاط به آدم‌های جاوید نزدیک شدند و به دستشون دستبند زدند.
با دیدن سه تا از پلیس‌هایی که کشته شده بودند غم وجودم‌و پر کرد.
صدای داد بابا باعث شد بهش نگاه کنم.
– مطهره کجایی؟
هراسون دور خودش می‌چرخید.
با بیرون اومدن مامان از مشت یه ماشین از ته دل نفس آسوده‌ای کشیدم.
داشت طناب باز شده‌ی دور دستش‌و می‌نداخت.
خواستم به سمتش برم و بپرم توی بغلش اما بابا زودتر به سمتش دوید و محکم بغلش کرد جوری که صدای آخش دراومد.
رادمان داد زد: آرام؟ بابا؟

************
#نفس

محکم و مصمم گفتم: من اینجا می‌مونم، هنوز حال رایان کاملا خوب نشده نباید سنگین بلند کنه.
مامان به زن عمو اشاره کرد و عصبی گفت: مادر به این گندگی نمی‌بینی؟
زن عمو تموم مدت انگشتش‌و به لبش می‌کشید تا نخنده.
– می‌بینم اما زن عمو حسابی خسته‌ست، بیشتر کاراش‌و اون انجام داده حالا نوبت منه.
دندون‌هاش‌و روی هم فشار داد.
بابا کشیدش.
– بیا بریم این نمیاد.
از حمایتش نامحسوس بوسی براش فرستاد که سعی کرد نخنده.
مامان بازوش آزاد کرد و با حرص گفت: بابا من به کی بگم که نمی‌خوام دخترم کنار یه پسری که معلوم نیست…
زن عمو ضربه‌ای بهش زد و حرفش‌و قطع کرد.
– هوی! داری درمورد پسر من حرف میزنیا!
مامان چشم غره‌ی بدی بهش رفت که زن عمو هم متقابلا همین کار رو کرد.
با صدای رایان که روی مبل خوابیده بود نگاه همگی به سمتش چرخید.
– محدثه خانم بذارید باشه دیگه…
با مظلومیت ادامه داد: من هنوز کمرم ناقصه به زور راه میرم، مامانمم تو این چند روز حسابی خسته شده تازه شوهرشم گناه داره می‌خواد زنش کنارش باشه.
انگشت‌هاش‌و توی هم قفل کرد.
– لطفا، گناه دارم نگاه کنید…
به صورتش دست کشید.
– رنگ به صورت ندارم هنوز.
لب‌هام‌و روی هم فشار دادم تا نخندم.
این مدلی رایان‌و ندیده بودم دیگه.
به مامان نزدیک شدم و گونش‌و بوسیدم.
– بذارید دیگه، بهت قول میدم دختر و پسر خوبی باشیم، وقتی توی عمارت بودم و گند اخلاق بود بلایی سرم نیاورد حالا که عاشقمه.
زن عمو: اصلا یه کار می‌کنیم، به مهرداد میگم بره یه خونه‌ی بزرگتر کرایه کنه، همگی میریم اونجا.
ذوق کرده بغلش کردم و با هیجان گفتم: عالیه عالیه موافقم خیلی هم موافقم.
ازش جدا شدم و گفتم: ویلایی هم باشه.
با خنده سرش‌و به چپ و راست ت داد.
بابا: فکر بدی نیست.
به شونه‌ی مامان زد.
– نظر شما خانم؟
مامان دست به سینه نیم نگاهی بهم انداخت.
– خوبه پس الان نفس همراهمون میاد.
حرص وجودم‌و پر کرد که از شدتش پام‌و به زمین کوبیدم.
– مامان! میگم نیاز به مراقبت داره.
اینبار زن عمو کفری شد که عصبی گفت: بذار بمونه دیگه، رایان پسر منه.
مامان: دقیقا چون پسر توعه نمی‌ذارم، یادم نرفته بچه که بود چه شیطون و پررویی بود.
رایان با خنده گفت: واقعا؟ چطوری بودم؟
زن عمو لبش‌و جمع کرد تا نخنده و جدیتش‌و حفظ کنه.
مامان به رایان نگاه کرد و تا خواست حرفی بزنه زن عمو ضربه‌ای بهش زد.
– نمی‌خواد بگی.
مامان لبخند مرموزی زد که لبم‌و گزیدم و زیر لب گفتم: باز بدجنسیش گل کرد!
رو به رایان گفت: یعنی دقیقا اخلاق اون مهرداد رو به خودت جذب کرده بودی، یه پررویی بودیا.
رایان با ابروهای بالا رفته گفت: اخلاق کی؟ اونم کسی که حتی بابامم نبود؟
نگاهی به زن عمو انداختم.
هم عصبانیت توی نگاهش خوابید و هم خنده.
– یادت نمیاد که این‌و میگی، تو به مهرداد می‌گفتی بابا.
ابروهام بالا پریدند.
رایان کمی خودش‌و بالا کشید.
– داری اینطوری شوهرت‌و خوب جلوه میدی؟*
با اخم گفتم: رایان؟
با اخم ریزی نگاهم کرد.
زن عمو سر به زیر گفت: نه، فیلمات‌و داریم، تو سال‌هایی که نبودی همیشه نگاشون می‌کردم، مخصوصا فیلمی که تازه به حرف اومده بودی‌و اولین کلمتم بابا بود.
اشک نگاهم‌و پر کرد.
تا رایان اومد حرفی بزنه زن عمو گفت: فردا می‌بینمتون.
این‌و گفت و از هال بیرون رفت که رایان بلند گفت: مامان غلط کردم نمی‌خواستم ناراحتت کنم.
سعی کرد بلند بشه که به سمتش رفتم.
بلند گفت: مامان صبر کن.
صدای زن عمو توی راهرو اکو شد.
– من خوبم از تو ناراحت نیستم، بلند نشو، خداحافظ.
روی تخت نشست و دستش‌و توی موهاش ت داد.
– لعنتی!
بابا: ما هم رفتیم.
مامان: نخیر.
پر حرص نگاهش کردم.
اینبار بابا بازوش‌و گرفت و به زور کشیدش.
– رو اعصاب من راه نرو محدثه.
مامان مشتش‌و به دستش کوبید.
– کتک نمی‌خوای ولم کن.
اما بابا بیرونش انداخت و در رو گرفت.
– خداحافظ.
از اینکه بالاخره بیخیالم شدند لبخند عمیقی زدم.
– خداحافظ بابا جونم.
خندید و چشمکی بهم زد و بعد در رو بست.
با همون لبخند پر ذوق به سمت رایان چرخیدم اما با دیدن حالتش لبم جمع شد.
کنارش نشستم و دستم‌و روی شونش گذاشتم.
– رایان؟
بهم نگاه کرد و لبخند کم رنگی زد.
– جونم.
– ناراحت نباش دیگه.
با شیطنت ادامه دادم: دیدی آخرش کار خودم‌و کردم کنارت موندم؟
آروم خندید و به مبل تکیه داد و بغلم کرد.
دست‌هام‌و دور کمرش انداختم و پاهام‌و روی مبل آوردم.
موهام‌و از جلوی صورتم کنار زد و گفت: از اینکه کنارمی خوشحالی؟
– اوهم خیلی زیاد.
– ازم نمی‌ترسی؟
سرم‌و بالا آوردم و با خنده نگاش کردم.
– اولا با این اخلاق و هیکلت چرا اما الان نه.
نگاهش پر از خنده شد.
– می‌ترسیدی‌و زبونتم دراز بود؟
کنار سرم‌و به سینش تکیه دادم و سعی کردم نخندم.
– خب با حرف‌های زورت کنار نمیومدم.
خندید و بوسه‌ی طولانی به موهام زد.
از آرامشش چشم‌هام‌و بستم.